Γεννήθηκα τη δεκαετία του ’80 οπότε τη δεκαετία του ’90 άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου. Ενώ τα supercars του προηγούμενου άρθρου με σημάδεψαν αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία τους, τα supercars αυτής της δεκαετίας χαράχθηκαν στο “εγώ” μου τη στιγμή που λανσαρίστηκαν. Στις αρχές της δεκαετίας, μέσω ενός μεγαλύτερου σε ηλικία φίλου που αγόραζε το εκάστοτε περιοδικό και το διάβαζε μαζί μου και αργότερα, κατά τη διάρκεια κάποιων ταξιδιών και ορισμένων εξαιρετικών συμπτώσεων. Ήταν αυτοκίνητα που έστω και με μία μοναδική επαφή, μου έγιναν βιώματα και γι’ αυτό ίσως, έχουν την μεγαλύτερη αξία για εμένα. Μην το παιδεύουμε πολύ όμως. Ας δούμε τα 8+1 supercars της δεκαετίας του ‘90 που με σημάδεψαν.
Άστο στους Ιταλούς να σου παρουσιάσουν ένα αυτοκίνητο με ανθρακονημάτινο chassis και 3.5 λίτρων V12 κινητήρα με 5 βαλβίδες ανά κύλινδρο και 4 turbos που συνδυάζεται με 6-τάχυτο κιβώτιο ταχυτήτων και σύστημα τετρακίνησης. Αυτό ακριβώς έκανε ο Romano Artioli που αναβίωσε την Bugatti και ακριβώς 110 χρόνια μετά την γέννηση του Ettore Bugatti, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1991, παρουσίασε την EB110!
Εντελώς συμπτωματικά, μία ημέρα πριν, το “The Promise of a New Day” της Paula Abdul είχε σκαρφαλώσει στην κορυφή των charts. Κάποια χρόνια μετά, βλέπω ζωντανά την πρώτη EB110 της ζωής μου, στο San Marino… 13 χρονών ήμουν… Ακόμα δεν θα ξεχάσω εκείνη την ηλιόλουστη ημέρα. Για την ιστορία, το 1992, η Bugatti παρουσίασε την EB110 SS και ο Chris Harris είχε την ευκαιρία να την οδηγήσει. Απόλαυσε το video!
1991. Το έτος που θεωρείται από πολλούς το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο του concept, η άτυπη αναβίωση της Cobra, το μοντέλο που πρόσφατα μάθαμε ότι θα σταματήσει να παράγεται, η οχιά παρουσιάζεται στο κοινό! Συγκεκριμένα, τον Νοέμβριο του 1991 και ενώ στην κορυφή των charts βρισκόταν το “When a Man Loves a Woman”. Η Viper ήταν ιδιαίτερη περίπτωση αυτοκινήτου.
Σχεδιαστικά, ήταν απλή. Το μακρύ καπό, οι κοντοί πρόβολοι, οι περίεργες τριάκτινες ζάντες –ίσως η μοναδική φορά που τέτοιες ζάντες ήταν cool-, οι απολήξεις της εξάτμισης που κατέληγαν εμπρός από τους πίσω τροχούς και το σπαρτιατικό εσωτερικό δεν ήταν αρκετά για να προσελκύσουν τους πελάτες. Αυτό που ήταν αρκετό –κάτι παραπάνω από αρκετό θα έλεγα- είναι ο κτηνώδης V10 των 8 λίτρων που κρυβόταν κάτω από το μακρύ καπό. Ένας κινητήρας σχεδιασμού Lamborghini που απέδιδε 400 άλογα και 630 Nm ροπής! Με το βάρος να μην ξεπερνά τα 1.490 κιλά και το αυτοκίνητο να μην διαθέτει κανενός είδους ηλεκτρονικό βοήθημα, η εμπειρία οδήγησης της Viper ήταν… συναρπαστική.
Η Jaguar είδε τις Ferrari F40 και Porsche 959 της δεκαετίας του ’80 και απαλλαγμένη από την κυβερνητική επιτήρηση, αποφάσισε να λανσάρει ένα “halo car” που θα μπορούσε να σταθεί μαζί με τους καλύτερους. Όμως το αυτοκίνητο που αρχικά προγραμμάτιζαν ήταν διαφορετικό από το αυτοκίνητο που κατέληξε στα χέρια των πελατών. Μία μικρηηηηη διαφορά. Αντί για τον ατμοσφαιρικό V12 που οραματίζονταν στην Jaguar, έναν ατμοσφαιρικό V12 που βλέπεις στην αφίσα παρακάτω, η XJ220 παραγωγής κινούνταν από έναν twin-turbo V6 με χωρητικότητα 3.5 λίτρων που απέδιδε 550 άλογα και 644 Nm.
Ακόμη δεν έχει γίνει σαφής ο λόγος γι’ αυτή την αλλαγή. Η μία εκδοχή είναι ότι επιλέχθηκε ο υπερτροφοδοτούμενος V6 επειδή ο V12 δεν πληρούσε τις προδιαγραφές εκπομπών ρύπων. Ωστόσο υπάρχει και η εκδοχή που παρουσίασε ο Mike Moreton, project manager του XJ220 στο βιβλίο του “Jaguar XJ220: The Inside Story”. Ο Moreton λέει ότι η Jaguar επέλεξε τον V6 έπειτα από συνάντηση με τους μηχανικούς της Bridgestone που εξήγησαν ότι δεν υπάρχει ελαστικό που θα αντέξει ένα τόσο βαρύ αυτοκίνητο σε ταχύτητες της τάξης των 350+ km/h… Όπως και να έχει, παρά το εξωφρενικό turbo-lag, ο twin-turbo V6 ήταν αρκετός για να κάνει την XJ220 το ταχύτερο αυτοκίνητο του κόσμου. Για λίγο τουλάχιστον… μέχρι να παρουσιαστεί η…
Το αυτοκίνητο που σχεδιάστηκε χωρίς περιορισμούς. Χωρίς να υπολογίζεται το κόστος. Η McLaren F1 ήταν το πρώτο αυτοκίνητο δρόμου με ανθρακονημάτινο chassis. Οι ζάντες ήταν κατασκευασμένες από κράμα μαγνησίου. Για το υποπλαίσιο χρησιμοποιήθηκε τιτάνιο. Από το ίδιο, ελαφρύ υλικό κατασκευάστηκαν τα πεντάλ ενώ ακόμα και οι βελόνες στον ούτως ή άλλως χειροποίητο πίνακα οργάνων κατασκευάστηκαν ξεχωριστά. Στο πίσω μέρος, ο ατμοσφαιρικός V12 των 6.1 λίτρων, απέδιδε πάνω από 620 άλογα ενώ για την μόνωση του engine bay, επιλέχθηκε ο χρυσός! Είπαμε, χωρίς περιορισμούς.
Δεν ξέρω αν θα δημιουργηθεί ποτέ αυτοκίνητο σαν την F1. Έχουν κατασκευαστεί τεχνικά ανώτερα αυτοκίνητα αλλά αυτή η “no compromise” φιλοσοφία κατά την γνώμη μου δεν έχει επαναληφθεί και δεν ξέρω αν θα επαναληφθεί στο μέλλον. “I‘m the Mac and I’m bad givin’ ya something that you never had” όπως έλεγε και ο Kriss Kross στο Jump!
Όποιο αυτοκίνητο και αν βρισκόταν στη θέση της F50 θα είχε δύσκολο έργο. Πώς να διαδεχθείς την απίστευτη F40; Όμως εμένα προσωπικά, μου αρέσει και μου αρέσει πολύ! Ενώ ο κόσμος ήταν “μεθυσμένος” με το “Take a Bow” της Madonna, η Ferrari παρουσίαζε το τελευταίο αυτοκίνητο παραγωγής που κινούνταν από κινητήρα F1. Κυριολεκτικά. Ο 4.7 λίτρων, ατμοσφαιρικός V12 προερχόταν από τον 3.5 λίτρων V12 της αγωνιστικής Ferrari 641 του 1989.
Επίσης, ήταν δομικό μέρος του πλαισίου… ακριβώς όπως στην F1. Σχεδιαστικά, η F50 δεν έχει την απλή, ωμή ομορφιά της F40 αλλά άσχημη δεν τη λες. Άσε που ήταν και cabrio λόγω του αφαιρούμενου hard top. Έχει σημασία; Καμία, απλά το αναφέρω. Στην τελική, η F50 ήταν διαφορετική από την F40. Ίσως παρουσιάστηκε σε λάθος εποχή. Ίσως να έφταιγε ο σχεδιασμός του Pininfarina. Ίσως το internet να μας έχει καταστρέψει. Πάντως εγώ την γουστάρω περισσότερο από την Enzo. Όχι περισσότερο από την F40, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακή.
Η Lotus Esprit κυκλοφορούσε από το 1976 αλλά εγώ θα μείνω στην Esprit του 1996. Εκείνη είχα δει σε εξώφυλλο περιοδικού και εκείνη μου έμεινε χαραγμένη στη μνήμη με τα pop-up φώτα, τις όμορφες καμπύλες, την μεγάλη αεροτομή και φυσικά, τον twin-turbo flatplane V8 της Lotus να αντικαθιστά τον υπερτροφοδοτούμενο τετρακύλινδρο και να ανεβάζει κατηγορία την Esprit στα μάτια μου. Ο κινητήρας, απέδιδε 350 άλογα και εκτόξευε την Αγγλίδα στα 100 km/h σε μόλις 4.9 δευτερόλεπτα με την τελική να είναι 282 km/h. Αυτά είναι νούμερα επιπέδου Ferrari 360 Modena αλλά στη μισή περίπου τιμή. Φυσικά, η Esprit ήταν παραμοιωδώς αναξιόπιστη αν και αυτό δεν φάνηκε σε κανένα σημείο όταν ο James May την πήγε παντού στο special επεισόδιο του Top Gear στη Παταγονία.
Άλλη μία εμπειρία που δεν πρόκειται να ξεχάσω. Στον δρόμο για το Στρασβούργο περάσαμε μέσα από το Baden-Baden – μία φημισμένη λουτρόπολη στη Νοτιοδυτική Γερμανία. Εκεί την είδα. Η πρώτη και μοναδική φορά που έχω δει Mercedes-Benz CLK GTR στον δρόμο. Ο 6.9 λίτρων V12 κινητήρας της ακουγόταν ακόμα και μέσα στο λεωφορείο. Χαμηλή, με το “αγωνιστικό” bodykit έμοιαζε να κινείται με 300+ km/h ακόμα και σταματημένη στο φανάρι.
Αυτή είναι η μαγεία των homologation specials και γι’ αυτό τα λατρεύω. Σαν να κουβαλάνε τις εμπειρίες των αγωνιστικών και ένα κομμάτι της ψυχής τους. Φαινόταν ακόμα και το τράνταγμα από το σειριακό κιβώτιο ταχυτήτων, οι δίσκοι που γέμιζαν τις ζάντες ελαφρού κράματος και τα τεράστια πίσω ελαστικά ενώ απομακρυνόταν… Το μόνο που έλειπε ήταν το “Doo Wop” που ακουγόταν πολύ τον Νοέμβριο του 1998, οπότε και ολοκληρωνόταν η πρώτη CLK GTR δρόμου…
Αν βρισκόταν κάποια petrolhead νεράιδα και με ρωτούσε ποια Lamborghini θα ήθελα να μου χαρίσει, η απάντηση που θα ακολουθούσε θα ήταν χωρίς σκέψη, μία: Diablo GT. Ο 6-λιτρος V12 αποδίδει στην Diablo GT 575 άλογα στις 7.300 σ.α.λ. και 630 Nm ροπής στις 5.500 σ.α.λ. Η ισχύς περνά στον δρόμο από τους πίσω, τεράστιους τροχούς αφού πρώτα έχει περάσει από το 5-τάχυτο, μηχανικό κιβώτιο και το διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης ενώ το βάρος που πρέπει να κινήσει, δεν ξεπερνά τα 1.460 κιλά.
Όσο για το bodykit… Με την μεγάλη πίσω αεροτομή, την εισαγωγή αέρα στην οροφή, τους NACA αεραγωγούς και τις 18άρες OZ με το χρωμιωμένο χείλος, ακροβατεί με χάρη ανάμεσα στο καγκούρικο κιτς και το “αγωνιάρικο”, άγριο. Μακάρι να μπορούσα να της τραγουδήσω το “Believe” της Cher –που μεσουρανούσε τον Μάρτιο του 1999 στα charts– αλλά δεν είμαι αρκετά δυνατός… την χρειάζομαι!
Στην έκθεση της Γενεύης το 1999, μαζί με την Lamborghini Diablo GT, παρουσιάστηκε το +1 αυτής της λίστας. Aston Martin V8 Vantage Le Mans. Μία περίεργη μίξη sports car και muscle car που έχει ως αποτέλεσμα ένα Αγγλικό supercar. Μπορεί να διαφωνείς με τον χαρακτηρισμό αλλά πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω ένα αυτοκίνητο που εν έτη 1999, κινείται από έναν 5.3 λίτρων V8 και δύο Roots superchargers;
Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω ένα αυτοκίνητο με ζάντες μαγνησίου, 6-πίστονα φρένα εμπρός, 4-πίστονα πίσω και cult εμφάνιση; Ένα αυτοκίνητο που χάρη στα 600 άλογα και τα 820 Nm ροπής έκανε το 0-100 σε 3.95 δευτερόλεπτα και είχε τελική 322 km/h σύμφωνα με την Aston Martin… Αν δεν συμφωνείς με τον χαρακτηρισμό, δεν πειράζει… ούτως ή άλλως, εκμεταλλεύομαι το +1 μου που δεν περιορίζεται από τον ορισμό “supercar”. Πάντως ήταν κτήνος – και πολύ ιδιότροπη στην οδήγηση όπως μπορείς να φανταστείς!
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου